Dat het hoge noorden nog wat in petto heeft staat buiten kijf. Vorig jaar werd zowat iedereen op de festivalweide overrompeld door de Soulblues van de uit Denemarken  afkomstige Thorbjorn Risager.  Deze maand nog komt de Zweedse Swing Bluesformatie Emil & the Esctatics op Hoockrock nog hun nieuwste CD voorstellen  en nu willen we ook hun landgenoot Slowman aan u voorstellen.

Slowman is afkomstig uit de Zweedse hoofdstad Stockholm en was al bezeten door de blues sinds hij op zijn zevende zijn eerste gitaar in bezit kreeg. Sinds de 70-tiger jaren is hij een gevierd gitaarspeler in Zweden en deed ervaring op in verschillende bands met stijlen variërend van rock, pop, soul tot afrofunk toe.

Rond 1983 begon Slowman zich te verdiepen in het werk van Jimi Hendrix en trok met zijn power trio rond in de Zweedse bars. Rond 1985 keerde Svante Törngren aka Slowman de rug toe naar de platenmaatschappijen en begon zich toe te leggen op het produceren van zijn eigen werk. Na al die jaren is Slowman uiteindelijk terug en maakt er meteen werk van om zijn debuutalbum te promoten met de titel ‘The Best Of’.
Zijn naam ‘Slowman’ verwijst uiteraard ook naar de tijdspanne die Svante er over deed om na 20 jaar zijn eigen composities te gaan promoten. ‘The Best Of Slowman’ telt 15 tracks die qua stijl mogelijk alle 15 verschillend zijn.

Als singer/songwriter in het pop/rock nummer ‘Talking The Long Way Home’ een nummer dat al meteen de charts kan intreden langs de grote poort. Bluesrock  volgt met de tweede track uit dit album met ‘Don’t Count Me Out’ en daarmee bevestigd Slowman zijn waarde aan de Bluesscene uit het hoge noorden. Met ‘Take It Down’ brengt hij enkele funkyriffs naar ons toe en met de soulvolle backvocals zitten we duidelijk in de soulblues.

Ietsje rustiger gaat het op zijn lijflied ‘Slowman’ een nummer dat zowat zijn levenswandel moet beschrijven van drinken en achter het vrouwelijk schoon aan zitten waardoor hij de levenstrein wel duidelijk mist. Rock ’n Roll is de ondertoon in het bluesrockje ‘Rock’n Roll Victim een nummer met een Lester Butler gehalte. Mooi is ook het integer slowbluesje ‘Put The Blame On Me’ eennummer om de verliefde zielen de weg  naar de dansvloer te begeleiden. Een nummer waar we aan Joe Jackson moeten terugdenken.

Voor ieder wat wils op de ‘Best Of’ en meteen het licht op groen om meer van dit uit het Skagerrak en Kattegat naar ons te laten overkomen en nu kunnen de Vikings eens tonen dat ze nog iets anders in huis hebben dan Absolut Vodka en Akvavit. Zeer sterk album.